Sugerująca romantykę dalekich morskich podróży, wyprawa na „Statek Robinsona" tym razem oznaczała po prostu wyprawę do Wrocławia ... na wystawę. Taki bowiem tytuł ma zorganizowana w Muzeum Architektury ekspozycja, która prezentowana jest w spektakularnej aranżacji scenograficznej. Dawny pobernardyński kościół przyklasztorny zaadaptowany został na wrak zdruzgotanego żaglowca, który wypełniło ok. 190 prac współczesnych artystów polskich oraz z krajów Europy Środkowej. Odpowiada to idei wystawy wywiedzionej z koncepcji brytyjskiego pisarza Gilberta Chestertona, który porównał naszą cywilizację do „robinsonowego" statku po katastrofie, z którego należy ratować dzieła sztuki, bo to one ocalą świadectwo naszej kulturowej tożsamości. Ten monumentalny i niezwykle ekspresyjny pokaz, skupiając sztukę figuratywną zasadzającą się na tradycyjnych wartościach kultury europejskiej, dostarczył nam zarówno silnych doznań estetycznych, jak i okazji do refleksji nad kondycją naszego świata w obliczu zarówno obiecujących perspektyw, jak też realnych zagrożeń oraz poczucia schyłkowości. Wielu widzów zapewne ucieszyło się, że sztuka wciąż może mieć postać tradycyjnego (w znaczeniu przedmiotowym) obrazu, w dodatku opartego na rzetelnym warsztacie i hołdującego klasycznym kanonom piękna. Po tej potężnej porcji wrażeń nasze „salonikowe" towarzystwo, choć z pewnym zmęczeniem nóg, to jednak nie wyczerpało jeszcze swojego apetytu na artystyczne doznania. Obraliśmy zatem kierunek na Muzeum Narodowe, by zwiedzić tam dwie interesujące wystawy czasowe. Dużą gratką była możliwość zobaczenia z tak bliskiej perspektywy słynnego ołtarza szafiastego z katedry wrocławskiej, który już wkrótce - po burzliwych losach z czasów ostatniej wojny – powróci na swoje pierwotne miejsce. Zamówione pod koniec 16 wieku przez biskupa Jerina wspaniałe manierystyczne dzieło złotniczo-malarskie, które zawsze było chlubą Wrocławia, teraz poddane starannej konserwacji i częściowej rekonstrukcji znów będzie ozdobą katedralnego prezbiterium. Ołtarz został zaprezentowany w towarzystwie równie wspaniałego, choć powstałego sto lat później, a więc już w stylistyce barokowej, tzw. garnituru ołtarzowego – było więc co podziwiać. Nasycić wzrok pięknem przedmiotu kunsztownie opracowanego można było także na wystawie szkła artystycznego autorstwa Jerzego Orkusza. Bogata gama kolorystyczna, plastyczne zdobiny oraz niezwykła kreatywność w podejściu do formy naczyniowej wzbudzają zachwyt i uznanie dla twórcy.

Właśnie tak określa się osoby, które niosą pomoc innym. Do rangi uniwersalnego symbolu urosła Matka Teresa z Kalkuty, ale mamy też krajowe przykłady osób podążających tą drogą. Do nich można zaliczyć również społeczną działaczkę – Stanisławę Szulikowską, która za swoją działalność charytatywną jest szanowana i ceniona wśród lokalnej społeczności . Spotkanie z nią dało okazję, aby na tym konkretnym, jednostkowym przypadku poznać i zrozumieć mechanizmy takich postaw. Dla Pani Stanisławy, która należy do III Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, jest to realizacja franciszkańskiej duchowości. Wszakże motywem do filantropii może być też zwyczajna międzyludzka solidarność. Zarówno nasz gość honorowy, jak i słuchacze zgodzili się z obiegową maksymą, że większa radość w dawaniu, niż braniu.
Łatwo przyjąć tak szlachetne przesłanie, ale w praktyce – na co wskazali uczestnicy spotkania – inicjator akcji dobroczynnych może spotkać się z obojętnością, a nawet niechęcią. Wszakże Pani Szulikowska, utrwalając swoje działania nie tylko w sercach obdarowanych, ale i w wydanej książce, dowodzi na zawartym tam materiale faktograficznym, że można i warto takie pomocowe działania podejmować skutecznie. Autorka ma nadzieję, że publikacja ta ma sens wzorcotwórczy, a sama zachęta wsparta jest na pomocy instruktażowej. Spotkanie kończyliśmy pokrzepieni wiarą w to, że uczynione dobro wraca do nas.

To było gorące spotkanie pod każdym względem. Ostatnia fala upałów współbrzmiała z tematyką prelekcji, którą Michał Szulim przeniósł słuchaczy na nagrzany słońcem Czarny Ląd. Jednak nie tylko klimat był gorący, nie mniej rozgrzewały opowieści podróżnika o dzikich plemionach Etiopii. Przekazane ze swadą i poczuciem humoru, już w swej istocie były na tyle egzotyczne i bulwersujące, że emocje aż kipiały. Trudno przejść obojętnie obok kontrowersyjnego kanonu urody kobiet z plemienia Mursi czy rytualnych praktyk inicjacyjnych dla mężczyzn z jeszcze innego plemienia. Zadziwienie mieszało się z fascynacją tą barwną odmiennością kulturową. To jest głęboki sens takich spotkań, w których przekaz walorów poznawczych łączy się z pobudzeniem tolerancji i otwartością na różne barwy tego świata. Czarna Afryka z pewnością mieni się wieloma kolorami, a te mogą znęcić niejednego podróżnika. Dlatego wśród naszych słuchaczy zapanowała istna ambiwalencja uczuć - potrzeba ochłody typu arktycznego mieszała się z chęcią osobistego doświadczenia afrykańskich klimatów. Pan Michał gorąco poleca!