Do Strzelińskiego Festiwalu Literatury zostały niecałe 3 miesiące, ale już teraz warto pomyśleć o jednej z jego atrakcji. Bowiem w tym przypadku trzeba przygotować tekst i zakwalifikować się do dziesiątki wybrańców. I Ty zostaniesz literatem? Przekonaj się!

Regulamin dostępny jest na stronie www.festiwalliteratury.wordpress.com w dziale warsztaty. Zgłoszenia na adres Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. do dnia 8 września 2018 roku.

Utrzymująca się od dłuższego już czasu letnia aura, wczoraj jeszcze poświadczona kalendarzowo (pierwszy dzień lata!) nastrajają raczej beztrosko i wesoło. Jednak spotkanie z Sylwią Winnik – autorką książki, której wymowny tytuł jednoznacznie określił charakter tegoż spotkania, wymagało skupienia na sprawach bolesnych, ale jednocześnie wielkiej wagi i wymagających żywej pamięci. „Dziewczęta z Auschwitz" to zbiór 12. przejmujących historii kobiet, których udziałem było traumatyczne doświadczenie uwięzienia w obozie zagłady. Sylwia Winnik postanowiła oddać głos bohaterkom i właśnie ta jednostkowa perspektywa oraz opracowanie redakcyjne autorki nadały tej relacji silne zabarwienie emocjonalne. Wzruszenie udzieliło się słuchaczom, zwłaszcza, że Pani Sylwia poprowadziła narrację z dużym znawstwem problematyki, ale i wielkim zaangażowaniem, wyznaczając jej porządek wcześniej przygotowaną prezentacją medialną.

Ta wypowiedź oraz sam temat spotkania nikogo nie pozostawiły obojętnym. Dlatego słuchacze chętnie dzielili się swoimi refleksjami, ale także kierowali pytania do naszego gościa. Interesowały ich zarówno osobiste odczucia reportera przeprowadzającego wywiady z tak szczególnymi rozmówcami, jak i sprawy warsztatu literackiego. Jednak największą ciekawość budziły motywacje autorki - młodej kobiety, która postanawia zagłębić się w materię tak dramatyczną i zapewne psychicznie obciążającą. To były rozmowy pełne wzajemnego zrozumienia a towarzyszył im szacunek dla autorki, która podjęła trudny temat, by dołączyć swój głos do tych, którzy utrwalają pamięć. Pamięć o wydarzeniach, których ich uczestniczki zapomnieć nie mogą, a wszyscy pozostali nie powinni.

Pani Sylwio, dziękujemy za wyzwolenie refleksji, którą nie może zgasić nawet perspektywa radosnej kanikuły.

Członkowie naszego Saloniku Artystycznego poznają sztukę nie tylko na wykładach ilustrowanych pokazem medialnym, ale także na żywo, wybierając się na ważne wydarzenia do muzeów i galerii, przeważnie wrocławskich. Tym razem również kontaktowaliśmy się ze sztuką plastyczną w jej naturalnym kontekście. W Muzeum Architektury mieliśmy okazję zobaczyć prestiżową wystawę poświęconą jednemu z najwybitniejszych polskich artystów współczesnych, którą zorganizowano z okazji nadania mu tytułu profesora honorowego ASP we Wrocławiu – Leonowi Tarasewiczowi.

Charakterystyczne dla niego monumentalne obrazy choć wydają się być czystą abstrakcją o ogromnej ekspresji, to z nieodpartą sugestywnością ujmują naturę w jej istocie. Z pewnością natura była źródłem inspiracji dla artysty, który wszakże przetłumaczył ją w duchu syntezy na język plastyki, oddając jej kwintesencję. Bywa też tak, że realizując przestrzenne aranżacje, Tarasewicz odwołuje się do kodów kulturowych, np. tworzy rytualny ołtarz sztuki, nadając jej status wyjątkowości. Jest na tyle przekorny, że w następnej instalacji harmonizuje sztukę z naturą a widzowi każe deptać po malarskiej powierzchni. A zatem, wkraczamy w pole tego niekonwencjonalnego obrazu, który dopełnia pięknie zaaranżowany ogródek wirydarza, by jego duktem podążać ku czerwieni, błękitowi , zieleni czy żółci.

Inną drogą prowadzi nas Tomasz Opania, którego duży wybór prac można oglądać w BWA. Rzeźbiarz, który jest również sportowcem, proponuje widzowi skorzystanie z urządzeń paragimnastycznych, które kształtują nieoczekiwane w swej symbolice gesty.

W dalszej części ekspozycji wprowadza nas do wnętrza malowniczo zaaranżowanej pracowni snycerza, która natychmiast ożywa ruchem eksponatów i stukotem narzędzi. Prawdziwa magia i cud wskrzeszenia rzemieślnika.

Naszą wędrówkę po galeriach zamyka wystawa o uroczym, a zarazem ironicznym tytule „5 panien roztropnych i 1 mężczyzna lekkomyślny". Interpretacje rzeczywistości dokonane sprawnym pędzlem pięciu młodych malarek zostały skonfrontowane z pełnymi sarkazmu formami przestrzennymi autorstwa nestora polskiej awangardy. Ten kontrapunkt każe inaczej spojrzeć na malarskie światy tytułowych „panien", prowokując widza do ciekawych przemyśleń.

Kiedy opuszczamy szacowne przybytki sztuki i udajemy się na specyficznie klimatyczne Nadodrze, gdzie zachodzimy na podwórka przy ulicy Roosevelta, to znów - choć całkiem nieoczekiwanie - natrafiamy na sztukę. Odrapane kamienice w dolnych partiach rozbłyskują feerią barw, którymi wykreowano baśniowe światy. Nagle wyrasta przed nami gęsta roślinność magicznego ogrodu, w którym czają się zarówno swojskie ptaki, jak i fantastyczne dinozaury, a paw dumnie rozkłada swoje pióra.