Dzieciom, które zdecydowały się spędzać wakacje w bibliotece zaoferowaliśmy podróże w odległe zakątki świata. I wcale nie chodziło tu o podróże z książką czy palcem po mapie. W trakcie warsztatów dzieci miały dotknąć innych kultur poprzez własną realizację typowych dla nich ikonicznych znaków. Wcześniej jednak zostały do tego zadania przygotowane przez prelegentów, którzy odwiedzili egzotyczne kraje a zdobyte wtedy doświadczenia i wrażenia ujęli w syntetyczną prezentację.

Dla lepszego zilustrowania egzotycznych krain swoją narrację i serwis fotograficzny wzbogacili przywiezionymi stamtąd rekwizytami.

Pan Darek Stępień zabrał naszych wirtualnych podróżników do Japonii, Sri Lanki i Rwandy, zaś Maria Tyws uzupełniła azjatycką destynację o Chiny i należącą do Indonezji wyspę Bali, po czym zmieniła kierunek podróży, przenosząc ich do Peru. W ten sposób odwiedziliśmy przynajmniej trzy kontynenty a podczas tych wypraw dzieci, poznając barwną mozaikę języków, zwyczajów i estetyk, przekonały się o kulturowej różnorodności świata. Po każdej podróży dzieciaki wspomagane przez wolontariuszki, czyli nasze „babcie", starały się naśladować kulturowe znaki charakterystyczne dla poszczególnych krajów. Powstały całkiem udane japońskie laleczki kokeshi, słonie z herbaty dekorowane brokatem i cekinami, nie mniej ozdobne afrykańskie naszyjniki, chińskie wachlarze z naniesioną kaligrafią czy kwietne ozdoby we włosach Balijek.

Aby zbliżyć się do kultury Nazca musieliśmy opuścić biblioteczne mury i na płaszczyźnie przylegającego podwórka nanieść tajemnicze ryty. Co prawda uprościliśmy stronę techniczną, stosując rysunek kredą a i skala daleko odbiegała od oryginału, tym niemniej samo odtworzenie figur pająka czy kondora mogło dać autorom pełną satysfakcję.

W każdym razie pozostawiliśmy nasz ślad na ziemi ... to znaczy na podwórku. Zapewne nie przetrwa on setek lat, wszak czas jego trwania zależy od ilości czytelników, którzy odwiedzając bibliotekę, rozniosą go na swoich butach. Póki co utrwaliliśmy go na zdjęciu, do którego nie trzeba było od razu helikoptera czy awionetki, choć dla wciąż koniecznego ujęcia z góry należało wyjść na balkon.

Nasze dzieciaki wsiadły do pociągu na dworcu w Strzelinie, aby wysiąść na dworcu we Wrocławiu i udać się na Dworzec Świebodzki, gdzie już nie zajeżdżają prawdziwe pociągi, ale za to są prawie wszystkie dworce dolnośląskie a liczne składy kursują po siatce torów, jaka gęsto oplata cały nasz region. Tak, właśnie tam jest największa makieta kolejowa w Polsce!

Tylko tam, nie opuszczając murów dawnej hali dworcowej, można zwiedzić właściwie cały Dolny Śląsk, nie wyłączając obserwatorium meteorologicznego na Śnieżce a szczególnie koncentrując się na zabytkowych kamieniczkach wrocławskiego Rynku. Jeżeli chodzi o ten ostatni, to z przyjemnością zauważyliśmy obecność, dominującej przy jednej z pierzei, fasady Biblioteki Dolnośląskiej. Jest dokładnie taka, jaką znamy!

Bowiem wszystkie elementy makiety, zarówno te urbanistyczne, przyrodnicze, jak i ludzki sztafaż, są odtworzone z wielką starannością a iluzja poszła tak daleko, że przebywając w obiekcie przez dobrą godzinę, doświadczyliśmy zmienności pór dnia – od świtu do nocy. Można powiedzieć, że to taki świat w miniaturze.

Grupa edukacyjno-towarzyska Saloniku Artystycznego, która na regularnych spotkaniach wysłuchuje prelekcji oraz uczestniczy w dyskusjach o sztuce, czasem wybiera się w teren, aby obcować z nią na żywo. Podczas tej wyprawy natrafiłyśmy na prawdziwe skarby. Zajrzałyśmy bowiem do skarbca katedry wrocławskiej ale ... skarby spotkaliśmy jeszcze w kilku innych miejscach.

Zajrzałyśmy na Wyspę Daliową, gdzie zaledwie od miesiąca pyszni się metalicznym blaskiem oraz fantazyjnie przegiętą linią monumentalna rzeźba Oskara Zięty. Wchodząc do tej „Nawy", bawiłyśmy się tysiącem naszych odbić w gładkich powierzchniach a rozczłonkowana konstrukcja sprzyjała zaskoczeniom i prowokowała zabawne sytuacje.

Spacerując po mieście tropem ciekawych artefaktów, w przejściu podziemnym natknęłyśmy się na wspaniały mural złożony z tysięcy kafelków ceramicznych, które wykonali artyści z całego świata. Każda z nas, na miarę własnego gustu, wybrała swój ulubiony ale zgodnie stwierdziliśmy, że ich stylistyczna różnorodność nie niweczy efektu spójności układu a kompozycja jest harmonijna. Dowód na to, że jedność w wielości jest możliwa!

Wreszcie osiągnęłyśmy cel naszej wyprawy - odwiedzając główny gmach Muzeum Narodowego, znalazłyśmy się w ... Skarbcu Archikatedry Wrocławskiej. Na wyjątkowej wystawie czasowej mogłyśmy podziwiać prawdziwe skarby z tej unikalnej kolekcji. Bowiem prezentowane zasoby sakralnego złotnictwa należą do najbogatszych i najcenniejszych w tej części Europy. Oglądając kunsztownie wykonane akcesoria kościelne czy naczynia liturgiczne, można doznać olśnienia nie tylko blaskiem złota, srebra czy kamieni szlachetnych ale przede wszystkim precyzją i wykwintem jubilerskiej roboty, co razem stworzyło artystyczną wartość zabytkowych przedmiotów.

Teatr przyjechał i od razu zrobiło się „smerfnie". Aktorzy „Blaszanego Bębenka" dobrze wczuli się w role Papy Smerfa i Ważniaka a za ich przykładem poszli przynajmniej niektórzy widzowie.

No cóż, przykład wypoczywającego Papy Smerfa mógł podziałać zachęcająco, zwłaszcza w tak upalny dzień.